Mannen en coaching, is dat anders?
In mijn coachpraktijk komen zowel mannen als vrouwen. Met ieder mens maak ik verbinding of dat nu man of vrouw is. Het gaat me om de unieke mens met alles wat hij of zij mee neemt en heeft gevormd. Het gaat om de vragen die er zijn en wat een passende aanpak zou zijn om de volgende stap te zetten.
Wat mij wel opvalt is dat mannen niet zo snel hulp vragen. Eigenlijk vinden ze van zichzelf dat ze het toch eerst zelf moeten oplossen. Het doet ook iets met ego, met status alsof ze zelf van het voetstuk (waar vaak anderen hen op hebben geplaatst) moeten afstappen.
Mannen zitten over het algemeen meer in het hoofd, willen het kunnen beredeneren, hebben niet direct iets met het gevoel. Wanneer ik wel eens met een meditatieoefening aan het begin van de coach sessie start, krijg ik nog wel eens verwonderde blikken. Of wanneer ik vraag om een tekening te maken van hun verlangen, wordt er regelmatig naar het blanco vel papier gestaart en de vraag gesteld waar dit nu goed voor is.
Als ik de mannen die de afgelopen maand bij mij zijn geweest de revue laat passeren dan komen o.a. de volgende vragen voorbij:
- Ik ben onrustig, ik vlieg van hot naar her, ben het overzicht aan het kwijt raken
- Ik ben eigenlijk niet die aardige betrokken vader die echt present is voor zijn gezin
- Ik weet dat dit niet de goede baan voor mij is, ik kan het wel en lever ook dat wat nodig is, maar het put me helemaal uit
- Mijn relatie staat onder druk, we zijn beiden aan het overleven, ik weet niet hoe ik mij echt open kan stellen
- Eigenlijk durf ik me niet kwetsbaar op te stellen, voor je het weet vinden ze je een slappe zak en ben je je positie kwijt
Ik heb al eerder een blog geschreven over het boek van Nathan Vos: Man o man. In dit boek, dat over zelfdoding van zijn broer gaat, komt hij tot opvallende conclusies die overeenkomen met mijn praktijkervaringen:
- heftige ervaringen ga je mannelijk verwerken. Vrouwen gaan praten maar mannen stoppen hun verdriet weg, modderen door, willen sterk zijn, voor henzelf maar zeker ook naar anderen toe.
- Je houdt je problemen tot het laatst toe voor jezelf. Er over praten doe je gewoon niet, vind je niet nodig, gaat je niet helpen, denk je.
- Je wilt sociaal perfect zijn en je spiegelt je aan de rollen en verantwoordelijkheden die je vindt dat je hebt. Je wilt de ander niet teleurstellen, een constant zelfoordeel gaat in je systeem zitten.
- Je blijft maar eindeloos piekeren, maar je stelt jezelf niet de vraag hoe je je zelf eigenlijk voelt en wat al dat piekeren betekent.
Een ander boek dat ik kan aanbevelen is dat van Tim Overdiek: Als de man verliest. Ook hierin komen bovenstaande thema’s terug.
Voel je je aangesproken door deze blog, herken je jezelf in wat ik schrijf dan zou je kunnen beginnen om deze boeken te gaan lezen. Zo help je jezelf om meer herkenning en erkenning te krijgen waar je mee zit. Dat maakt mogelijk ook de stap makkelijker om hulp en ondersteuning te vragen.
Wil je een keer sparren? Laten we dan een boswandeling maken! Dan verkennen we al wandelend de vragen waarmee je zit en wat je zou willen in ondersteuning om uit de situatie te komen, om de volgende stap te zetten, om je kracht weer te gaan voelen, je volle potentieel te gaan leven! Daar ben ik je graag bij behulpzaam en deze kennismaking is geheel vrijblijvend en gratis.