Wandelen om te genieten of om de prestatie?
.jpg)
Al in 2015 ben ik begonnen met het lopen van de Rheinsteig, een langeafstandswandeling van 320km tussen Bonn en Wiesbaden. Een prachtige route langs de Rijn, langs historische plaatsen als Koblenz en Rüdesheim en natuurlijk de Lorelei. De Lorelei is een 132 meter hoge rots langs de rechteroever van de Rijn bij de Duitse stad Sankt Goarshausen. Genoeg aardrijkskunde want daar gaat deze blog niet over.
In gesprek (of gevecht) met jezelf?
Ik had er vijf dagen voor uit getrokken om het laatste stuk te lopen en in Wiesbaden te eindigen. Totaal bijna 160 km wat neer komt op ca. 32 km per dag. Een behoorlijk afstand wanneer je bedenkt dat het klimmen en dalen is en ook nog eens heet tijdens een van de warmste weken van deze zomer. Ik had me voorgenomen vooraf geen hotelletjes te boeken. Maar eens zien waar ik uit zou komen en dan erop vertrouwen dat er wel ergens onderdak te krijgen zou zijn.
Ik zou dus heel erg gaan genieten van het wandelen, kijken waar het me brengt op de route en maar zien waar ik zou slapen. Simpel concept zou je denken, maar dat pakte anders uit! Het werd een gevecht tussen een aantal primaire ikken waar ik in mijn vorige blog ook over schreef. Een van mijn primaire ikken (de controller) wilde toch wel zeker weten dat ik na de pittige wandeling een slaapplaats zou hebben. De pusher wilde toch wel die prestatie neerzetten en alles in die vijf dagen proppen. En mijn dromer, levensgenieter of luiaard waar waren die? Die mochten tijdens de lunch, of ‘s avonds bij het eten op het terras er rustig bij komen zitten wanneer al het werk was gedaan.
Boekentips
Ondertussen was ik begonnen in twee boeken; de logica van geluk van Go Gawdat en Camino, wie kom je tegen op weg naar Santiago, een roman van Graeme Simsion en Anne Buist. Wat betreft het laatste boek confronteerde het me met mijn eigen worsteling. Ergens in het boek wordt gesteld dat er 2 soorten Camino lopers zijn; zij die alles plannen, vooruit boeken etc. en de groep die “gewoon” gaat lopen en iedere dag wel ziet waar ze uitkomen, wie ze ontmoeten, waar ze zullen slapen, met wie ze gaan eten. De echte pelgrims. Dat laatste klinkt als heel bevrijdend, los laten en dat had ik zo graag willen ervaren maar durfde het blijkbaar niet?! Het boek van Go Gawdat maakte me duidelijk dat ik zelf die sleutel in handen heb. Als ik het gevoel van ruimte en vrijheid wil ervaren, in zijn woorden een logische vorm van geluk dan kan ik dat zelf creëren. Een van zijn quotes is: Het is de gedachte, niet de gebeurtenis die je ongelukkig maakt.
En dat is precies waar het om draait. Het is de gedacht in de vorm van die primaire ik die mij een kant op stuurt die ik niet wil, die geen ruimte geeft aan die andere veel prettige gedachte van ruimte en vrijheid.
Schreef ik niet in mijn vorige blog dat ik iedereen een coach gun? Juist ja, dat geldt dus ook voor mij!
En jij? Neem vrijblijvend contact met me op.